Αρχικά υπάρχει το σου(ρεάλ) της κατάστασης. Είναι αλλόκοτο για τα ελληνικά πάντα δεδομένα, να ασφυκτιούν οι καφετέριες 12 τα μεσάνυχτα για μπάλα. Τελευταία φορά που υπήρχε μαζική αϋπνία για την στρογγυλή θεά νομίζω ήταν το 1994 στο Μουντιάλ των Η.Π.Α Και δικαιολογημένα γιατί αφενός συμμετείχε η Εθνική, αφετέρου υπήρχε ο παγκόσμιος χαρακτήρας της διοργάνωσης. Για ντέρμπι πρωταθλήματος έστω και αν πρόκειται για τις δύο καλύτερες ομάδες του αθλήματος πρώτη φορά. Ακόμη και να λειτουργεί ως αντικαταθλιπτικό για την κρίση πάλι θετικό είναι.
Στα καθ’ ημάς τώρα. Δεν ξέρω αν είναι ανίκητη. Ίσως. Μπορεί και όχι. Το παιχνίδι είναι σίγουρα copy-paste του αντίστοιχου για το πρωτάθλημα. Οι άσπροι μπαίνουν από τα αποδυτήρια με το χάντικαπ του 1-0 και ξαφνικά τα φώτα σβήνουν. Όταν ανάβουν ξανά το momentum έχει γυρίσει 180 μοίρες. Υπέρ των κυανέρυθρων. Στα τακτικά σημεία η Ρεάλ είχε αυτή την φορά ένα επιπλέον αβαντάζ. Το γκολ το πέτυχε ο Κριστιάνο Ρονάλντο οπότε γκρίνια, άγχος κλπ στοπ. Αυτό που είδα ήταν ότι ο Μουρίνιο έπαιξε αρκετά έξυπνα το πρώτο ημίχρονο. Με τον Πέπε να είναι ακόμη εντός λογικών και αθλητικών πλαισίων και τον Λασανά Ντιαρά να αποδεικνύει ότι είναι μεγάλος πάικτης και μόνο τυχαία δεν έχει φορέσει μέχρι σήμερα την φανέλα των Αρσεναλ, Τσέλσι και Ρεάλ η κίνηση ματ –έτσι όπως την είδα- ήταν άλλη. Ο σχηματισμός των Μερένχες ήταν (μαθηματική αδεία) σκαληνό τρίγωνο. Ο Ιγκουαίν στην δεξιά πλευρά ήταν πιο πίσω σε σχέση με ότι ο Ρονάλντο στην αριστερή. Δικαιολογημένα γιατί ο Αργεντινός είναι καλύτερος ανασταλτικά από τον Πορτογάλο. Το αποτέλεσμα ήταν ο σκόρερ της Βασίλισσας να παίζει αρκετά ψηλά και να έχει σχεδόν πάντα ένα υπέρ του miss-match από την πλευρά που έπαιζε γεγονός που φάνηκε και στο γκολ. Από την άλλη ο Γκουαρντιόλα απέδειξε για πολλοστή φορά ότι η Μπαρτσελόνα δεν έχει αυτόματο πιλότο (που λέγεται Μέσι ή Τσάβι) αλλά κανονικό προπονητή. Ήταν γνωστό εκ των προτέρων ότι το βάρος της ανάπτυξης θα έπεφτε στον Μέσι. Και έπαιξε για το μισό της αναμέτρησης με απενεργοποιημένο τον κινητήριο μοχλό του. Κάθε φορά που ο Αργεντινός έβγαινε στην σέντρα να υποδεχτεί την πρώτη πάσα των στόπερ η τριπλέτα των Τσάβι, Μέσι και Ινιέστα έπερνε την θέση του στην επίθεση. Εάν ο Μέσι κοβόταν στην πρώτη πάσα υπήρχε πρόβλημα. Εάν η μπάλα περνούσε υπήρχαν δυο δοκάρια και ένα γκολ. Ειδικά για τον Ινιέστα νομίζω ότι εάν ήταν πιο όμορφος και είχε περισσότερα μαλλιά σίγουρα θα ήταν ο σουπερσταρ του αθλήματος. Το δεύτερο γκολ των Μπλαουγκράνα ήρθε για να ολοκληρώσει το remake του αγώνα για την Πριμέρα Ντιβιζιόν. Η οργάνωση της Ρεάλ διαλύθηκε με το πρώτο φύσημα του ανέμου. Ο Πέπε απέδειξε ότι κακώς δεν είναι φυλακή (ομοίως γι αυτούς που του επιτρέπουν ακόμη να παίζει). Ακόμη και ο συνήθως πράος Τσάμπι Αλόνσο παρασύρθηκε.
Το θέμα δεν είναι όμως η νίκη της Μπαρτσελόνα αλλά η ήττα του Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος δείχνει να έχει κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στην αιώνια αντίπαλο του. Νομοτελειακά κάποτε θα αποτύχει. Πρώτη φορά μοιάζει να είναι τόσο κοντά στην αποτυχία του. Γιατί η πελατειακή σχέση που έχει επιβάλλει η υπερομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα το σπρώχνει σε διαρκή εφεύρεση άλλοθι που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ισον αποτυχία.
Ο Νίτσε, ο Βαν Γκογκ σε διαφορετικές εποχές και για διαφορετικούς λόγους που σχετίζονται με εμμονές τους κατέληξαν με σχιζοφρένεια. Αν ο «Μου» δεν καταφέρει να βρει κάποια άμυνα προκειμένου να αντιμετωπίσει την έμμονη ιδέα της ανωτερότητας του από οποιονδήποτε αντίπαλο φοβάμαι θα έχει τα ίδια συμπτώματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου