Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Το μετέωρο βήμα του… Σαμαρά


Από το «ΟΧΙ» στο «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε» και στο «Ναι, σε όλα»

Ξεκινάω με το αξίωμα – ευτυχώς αυτό είναι παγκοσμίως politically correct και όχι άλλη μια ελληνική εφεύρεση- ότι το κόμμα υποσκιάζεται από τον εκάστοτε αρχηγό του. Και εάν αυτό συμβαίνει στον Περισσό και στην Κουμουνδούρου μια φορά, σε ένα κεντροδεξιό και μάλιστα κόμμα εξουσίας θα συμβαίνει δέκα. Οπότε μιλάμε για Αντώνη Σαμαρά και εννοούμε Νέα Δημοκρατία. Και το ανάποδο. Σωστό ή λάθος έτσι είναι. Είναι φανερό ότι ο διαχειριστής της (κέντρο)δεξιάς πολυκατοικίας έχει χάσει και τον (αυτο)έλεγχο και την δυναμική του. Θυμίζει μια ομάδα που τρώει το ένα γκολ μετά το άλλο και πάνω στον πανικό μόνο οι συνθήκες που αυτός (ο πανικός) προκαλεί δικαιολογούν την έλλειψη σχεδίου.Υπάρχει δρόμος της επιστροφής;
Ο Σαμαράς έχει πριν από 15 μέρες μια ομάδα που είναι με τα δυο πόδια στην κυβέρνηση και ένα πρωθυπουργό «κουρασμένο» , με συμπτώματα κυβέρνησης Καραμανλή. Μπορεί και χειρότερα. Δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν στην Λ. Σύγγρού είχαν μοιράσει από ανήμερα της ονομαστικής εορτής του αντιπροέδρου τα Υπουργεία. Και όσο αλαζονικό αν είναι αυτό – που είναι- μου φαίνεται δικαιολογημένο (;) de facto. Ο Παπανδρέου χάνει την μπάλα, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει, εξευτελίζει (την χώρα) και εξευτελίζεται. Η Αριστερά δεν αποτέλεσε ποτέ δεξαμενή ψήφων, ο Καρατζαφέρης έχει καταγραφεί στην συνείδηση ως μνημονιακός και η Ντόρα συγκεντρώνει μετά βιας ποσοστά που θυμίζουν στον Μεσσήνιο πολιτικό την περίοδο της «Πολιτικής Ανοιξης».
Και επειδή όταν το Μαξίμου δεν πάει (όσο γρήγορα υπολόγιζαν) στον Αντώνη αποφάσισε πρόωρα και με λάθος τρόπο ο Αντώνης να πάει στο Μαξίμου. Υπενθυμίζω εδώ ότι το ΠΑΣΟΚ πριν από μια βδομάδα βρίσκεται στα πρόθυρα διάλυσης, ο Παπανδρέου στις Κάννες λέει «τετέλεσται» και οι βουλευτές του δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης για να φύγει. Και με τον αντίπαλο χωρίς φυσική ή θεσμική ηγεσία καθώς ο πρωθυπουργός δεν έπεσε, τυπικά τουλάχιστον, από τον Βενιζέλο ή κάποιον άλλον. Έπεσε μόνος του. Από τα παιχνίδια που δεν χάνονται. Χωρίς υπερβολή.

Εκεί ο Σαμαράς αποφασίζει ότι πρέπει να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να το χάσει. 1)Εγκαταλείπει ξαφνικά το πάγιο αίτημα της παράταξης του για εκλογές. Προφανώς το αίτημα αυτό υπαγορεύεται από λόγους τακτικής. Για να είμαι πιο σαφής αποτελεί την πιο παραδοσιακή συνταγή για την άνοδο στην εξουσία. Ασέλγεια στο πτώμα του ετοιμοθάνατου αντιπάλου. Τα υλικά σωστά αλλά η εκτέλεση οδηγεί σε λάθος αποτέλεσμα. Eδώ τρώει το πρώτο αυτογκόλ. Ικανή (και σε καμία περίπτωση αναγκαία) κίνηση προκειμένου να χάσει κάμποσα points εμπιστοσύνης. Το ότι η κυβέρνηση θα είναι Εθνικής ανάγκης, μεταβατική απασχολεί μόνο την ρητορική του Βενιζέλου ή του Αβραμόπουλου. Αυτό που μένει στην συνείδηση του ψηφοφόρου είναι ότι έκανε πίσω στο αίτημα για εκλογές. Την περίοδο, μάλιστα που πασαι αι δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου έβλεπαν ως μόνη καθαρή λύση τις εκλογές. Και επειδή η μαλαγανιά του τύπου «δεν με ενδιαφέρει η καρέκλα, μπορώ να περιμένω για το καλό του τόπου» έχει μηδαμινό αντίκρισμα αυτό που επίσης μένει ξεκάθαρα είναι ότι ο Σαμαρας άλλαξε την ρητορική του σε ένα 24 ωρο. Ίσο χρονικό διάστημα που χρειάστηκε και στον Παπανδρέου. Σύγκριση ικανή και αυτή την φορά αναγκαία.

2)Βγάζει ξαφνικά το μανδύα του αντιμνημονιακού. Καλώς ή κακώς αυτός ο μανδύας του έδωσε το 10 plus. Καλώς εάν ήταν fake, κακώς εάν ήταν η κατάληξη κάποιας τακτικής. Θέλω να πιστεύω ότι δεν ήταν ψεύτικος και το τεκμηριώνω. Το «Λεφτά υπάρχουν» είναι πιο νωπό στις μνήμες των Ελλήνων και από το τι έφαγε σήμερα το μεσημέρι και το ότι μου φαίνεται κίνηση υψηλού ρίσκου (ακόμη υψηλότερου τόσο από τα αντίστοιχα ομόλογα αλλά και από τις κινήσεις απονενοημένου διαβήματος του Παπανδρέου) δεδομένου ότι το προηγούμενο high risk τον άφησε εκτός πολιτικής ζωής για 13 χρόνια. Και συνεχίζω. Δηλώνει στους Ευρωπαίους ότι ψηφίζει την δανειακή σύμβαση. Η στάση γενικά προς τους Ευρωπαίους εταίρους περιγράφεται από τον τίτλο βιβλίου του Πιραντέλο: «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε».
Και αν η άρνηση υπογραφής στο Ολι Ρεν τον ξαναβάζει στην δωμάτιο εντατικής, αποφασίζει να εξαντλήσει το οξυγόνο σε μια μέρα. «Ναι σε όλα» για Βενιζέλο, Πετσάλνικο και Παπαδήμο. 180ο εν ολίγοις.

Επειδή όλοι κοιμόμαστε όπως στρώσουμε, ο πρόεδρος της ΝΔ έστρωσε, ξέστρωσε αλλά προς το παρόν δεν έστρωσε καλά. Και για να ξαναστρώσει καλά ο δρόμος είναι μονής κατεύθυνσης. Ας θυμηθεί ο κύριος Σαμαράς πως βγήκε στην ηγεσία της κεντροδεξιάς. Με σημαία το «τέλος στα Τζάκια». Ήταν αυτός που άνοιξε- έστω και για λόγους τακτικούς- τις κλειστές εκλογές ενός από τη φύση του συντηρητικού πολιτικού σχήματος. Και κυρίως μιας και επαγγέλλεται οικονομολόγος, ότι το 70% το πήρε από την Λαϊκή Δεξιά. Δεν διαφωνώ ότι πολλές δυνάμεις της ΝΔ προέρχονται από το ΕΒΕΑ, τον Λάτση και ψηφοφόρους με κεφάλαιο. Αρνούμαι όμως ότι όσες φορές ανέβηκε η Ρηγίλλης στην εξουσία βγήκε από αυτούς. Και το εξηγώ: Αυτοί ψήφιζαν πάντα ακόμη και τα 21 χρόνια πρωτοπορίας του ΠΑΣΟΚ. Η βάση των τωρινών ψηφοφόρων είναι αντιμνημονιακή. Πέρα από το ότι είναι ΠΑΣΟΚ είναι και «κακό», ο λόγος είναι ξεκάθαρα η μείωση της αγοραστικής τους δύναμης. Όσο τα παραπάνω δεν φτάνουν στην Λεωφόρο ή τέλος πάντων δεν εισακούγονται το αποτέλεσμα θα είναι γνωστό. Και ας ρωτήσει τον βουλευτή του και πρώην πρόεδρο του. Με το μέλλον να είναι εντός Ευρώπης, η άρνηση της υπογραφής πρέπει να μεταφερθεί σε όλα τα επίπεδα. Εντός Ευρώπης εννοείται. Και σε πρόσωπα. Σε αφορά την ενιαία γραμμή οι διαφωνίες είναι υγιείς. Αλλά απαγορευτικό να τίθενται κάθε λίγο «συνειδησιακά προβλήματα» σε επίπεδο ηγεσίας. Επειδή η δεξαμενή των ψήφων που πήρε πριν από δυο χρόνια δεν θα διαφέρει από αυτή στην οποία θα απευθυνθεί σε τρεις μήνες.
Αν όχι, μέχρι τότε η ΝΔ αλλά πολύ περισσότερο ο Σαμαράς θα αμφιταλαντεύεται στο αιώνιο δίλημμα του Καββαδία: «Ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου